Skilgreining á kaldhæðni II

En það sem er auðvitað erfiðast við þetta er að skilgreina "fyndnina". Það er ekki hægt að skilgreina það sem er fyndið. Það er ekki hægt að segja: "Þetta er fyndið en ekki hitt". Eða hvað? Jú, eiginlega er það hægt. Mér skilst allavega að Þjóðverjar hafi gert viðamiklar rannsóknir á húmor og komist að því hvað er fyndið og hvað ekki.

Og öll þessi vitleysa minnir mig bara á eitt. Það er atburður sem átti sér stað í Menntaskólanum í Reykjavík í líffræðitíma þegar ég var í 6. bekk. Vilhelmína E. Johnsen, lífrræðikennari, var mjög ötul við að dreifa ljósrituðum glósum til nemenda. Ég held að blöðin sem við fengum hjá henni hafi talið mörg hundruð og ég minnist þess sérstaklega hvað það var erfitt að halda utan um öll þessi blöð og koma þeim skipulega fyrir í möppu. Ég átti stundum erfitt með að þola öll þessi ljósrituðu blöð en enginn átti þó jafnerfitt með það og Árni Helgason, sem var með mér í bekk. Hann beinlínis þoldi ekki öll þessi blöð og honum fannst líffræði líka frekar leiðinleg. Ég man hvað það fór mikið í taugarnar á honum þegar Vilhelmína kom með nýjan bunka til að dreifa.