Páfugl elskar bensíndælu. Og bróðir hans sem elskaði kött.


Ég horfði á fréttirnar um daginn. Meðal annars var fjallað um páfugl sem var ástfanginn af bensíndælu.

Umræddur páfugl er eitt dýranna á búgarði á Englandi. Fugl þessi hafði lagt það í sinn vana að dvelja lungann úr deginum uppvið steinvegg sem afmarkaði landareign búgarðsins. Þar stóð hann, gaggaði og gólaði eins og að hann væri graðasti fugl í heimi. Það var nefnilega ljóst að söngur páfuglsins gaf til kynna að hann væri tilbúinn að eðla sig.

Bóndinn á bænum veitti þessu atferli fuglsins athygli og ákvað að kanna málið. Hinum megin við steinvegginn var þjóðbraut og bensínstöð. Við nánari eftirgrennslan kom í ljós að páfuglinn gargaði aðeins þegar einhver var að dæla bensíni. Svo virtist því vera sem að gargið væri ætlað bensíndælunni, sem gaf frá sér seiðandi dæluhljóð. Fuglinn gat hinsvegar ekki séð yfir vegginn og hafði því aldrei barið ástina sína augum. Miðað við hegðan fuglsins mætti gera ráð fyrir því að það hafi ekki einusinni hvarflað að honum að það sem leyndist hinum megin við vegginn gæti verið fyrirbrigði allsendis óskylt páfuglum. Hvað þá að það væri bensíndæla.

Skemmst er frá því að segja að bróðir umrædds páfugls, þ.e.a.s. hinn páfuglinn á búgarðinum, var ástfanginn af kettinum á bænum. Og fyrir þessu kattarræksni gerði hann hosur sínar grænar allan liðlangan daginn.

Bóndinn á bænum virtist bara skemmta sér yfir þessu. Honum fannst ekkert athugavert við ástarmál páfuglanna og þeirra kenndir. Þó að bóndinn hefði ekki sagt það berum orðum, þá datt honum ekki til hugar að draga í efa uppeldið á bænum. Hann setti bara upp torkennilegan svip og flissaði. Þannig endaði fréttin.



Myndin ætti að vera nokkuð lýsandi fyrir ástandið á bænum.